ඒ අසුන මඟ හරින්නේම ඒකද

ඒ අසුන ඔබට

මඟ හැරුනේ කොහොමද?

ඔබ නමින් මම

හිතින් වෙන් කළ 

ඒ හිඩැස ඔබ

නොදැක්කේ කොහොමද?

දිගු නොමැති, අපිලිවෙළ

ඇහිබැමට යටින් වන

ගිලුණු ඇස් පුංචි කර

ඔබට පා කළ ඉඟිය 

මඟ හැරුණේ කොහොමද?

නා දල්ලක නොවන

අව පැහැති දෙතොලකින්

"ආදරේයි  මම" කියන්නම බැරිද

ඔබට ඒ හඬ ඇහෙන්නේම නැතිද?

රෝස පෙති මත ලියන්නම ඕනේද?

කවියක් උනත් දකින්නේ එහෙමද?

තෝඩු පැලඳියම යුුතුමද?

ආදරේටත් මොස්තර ඕනමද?

සඳට කවි ලියන නුඹේ ඔය හිත,

සඳක් නොපතන්නේ නොමවේද?

ඉතිං මහ අරුමයක්මද

ඒ අසුන නුඹ මඟ හරින එක.

කවියෙක් එක්ක තාලෙට

කවිකමට පය තියන්නම බැරිද?

දැක දැකත් නොදැක ඔබ 

ඒ අසුන මඟ හරින්නේම ඒකද?

ඉර ඈත සැඟව යන්නේ
ක්ෂිතිජයත් පසුකරම විය යුතු ය.

හෙට ඇවිත් පවසන්න,
ඒ ගගන සිප ගන්න විට
මේ සයුර නිසලවම උන්නා ද
නැතොත් සයුර හද නැගුන
සුසූම් සුළි දුටුවා ද

බිදෙන මේ රළ පෙළ
අතුල් පහරකි වෙරළ කිව්වට
මට හිතෙන්නේම දියඹ සිට
අරන් එන්නේම ආදරේ වග

ඒ නිසාමනේ
වෙරළ මා තැබු සලකුණක්
එසැණවිත් මකා දැම්මේ රළත්,

ඉර ඈත සැගව යන්නේ,
මේ සයුර, එ් ගගන සිප ගන්න තැන පසු කරද
හෙට ඇවිත් පවසන්න,
මටත් වෙරළෙන් සමු ගන්න..

මතක දුහුවිලි පිරී ගිය
මාවතක් ඇත.
ඔබ නැතුව මම තනිව ඇවිදින...

විටෙක ඉද හිට ඔබව හමුවන
විසල් වන මේ දෑස් මත්තට
දුලි අහුරක් ඉහ එසැණ ඔබ
පලා යන හැටි ඉගෙන ගෙන ඇත.

මතක දුහුවිලි පිරි ගිය
මාවතක් ඇත.
මා නමින් ලකුණක් ඉතිරි කළ...

බලන් ඉමි.

නිහඬ වෙමි.
සිතුවිලිත් නිදි බැවින්,
කෙටි සුසූම් ඇහැරවමි.. සඳත් අද දුර බැවින්.

සවන් දෙමි.
පවන ගයනා බැවින්,
දිගු රැයම නොනිදමි..
සිහිනයක් නැති බැවින්.

බලන් ඉමි.
රළ වෙරළ සිබිනා බැවින්,
දිනෙක අතහැර යමි..
ක්ෂිතිජයම දකිනා බැවින්.

ආදරය නුඹ සොයමි

සොයමි මම..
තවම නුඹ..  
කොහෙද හැංගෙනු  
මිදි මාවෙතින්..

රෑක හීනෙන්  
සිතට ගොඩවනු මිසක 
හැබැහින් එන්නේ නැතිවද?

කඳුල ලඟ 
සිනහා රේඛා
අඳින්නට හැක  
ආවොතින් නුඹ...

සොයමි මම..  
ආදරය නුඹ..

ඉතිං ආදරය

                                                          

ඉතිං..
ආදරය
මේ හැටිම
පුළුවන්ද ?
කඳුලක් වෙලා
මගේ නෙත් රිද්දන්න..

ඉතිං..
ආදරය
මේ හැටිම
පුළුවන්ද ?
සුසූමක් වෙලා
මගේ හිත පාරන්න..

ඉතිං..
ආදරය
මේ හැටිම
පුළුවන්ද ?
බොහෝ දුර ඇතක ඇදී
නුඹට තනියෙන් හිනැහෙන්න..

සමහර කඳුළු

සමහර කඳුළු ඇත
නෙත'ග උගසට තබාගත්
තවත් සමහර කඳුළු අැත
හිතක අයිතිය ලියාගත්

සමහර පෙම් කතා ඇත
අවසන් නොවී නිමා වෙන
තවත් සමහර පෙම් කතා ඇත
අවසන උවද නිම නොවන

සමහර දවස් ඇත
ඉද හිටෙක මතකයට එන
තවත් සමහර දවස් ඇත
ඇවිත් මතකෙන් නොයා ලතවෙන

සමහර විටක කියවද්දි මෙය නුඹ
මොන විදිහේ කඳුලක් උපදි ද නුඹේ ලඟ
මේ විදිහේ පෙමක් යැයි නමක් දේවීද නුඹම
කොයි තරම් නම් දවස් මතකයේ වැලපෙයි ද

සමහර වේලාවට
මම හිතුවේම ඔව් , තවත් සමහර විටක....

සැවොම නිදිගත් අමාවක රෑ

සැවොම නිදිගත් අමාවක රෑ
සුරඟනක් විත් ඒ කනත්තට
පාළු වු සොහොන් කොත මත
මලක මල් පෙති තියා තිබුණා

සුරඟනක වුව ඒ දැස් වල
මෝදු වු කඳුලක්ද තිබුණා
කියා ගන්නට බැරි කතාවක්
හදවතේ සගවාන උන්නා

වැටුණු ඒ උණු කඳුළු කැටියට
මැරුණ හදවත හුස්ම ගත්තා
එත් නැඟි ඒ සුසූම් පොදකට
බියව සුරඟන සැගව ගත්තා

යළිත් ඉන් පසු අමාවක රෑ
තිස් තුනක් ගෙවී තිබුණා
එත් ඉන් පසු සුරඟනක් එහි
ආ බවට සලකුණක් නැතුවා

එත් සඳ නැති සමහර දවස් වල
සුළඟ අමුතුම හඬක් නැගුවා
හුස්ම ගත් ඒ හදවතේ හඬ
සුළඟ හොරකම් කරන් තිබුණා

නුඹේන් සිත නොමිදෙන හැටි

හීන ගෙන ආ

තරමටත් වැඩියෙන්

කඳුලු ගෙන ආවත්

මගේ නෙතට

නුඹ....

නුඹේන් 

මගේ සිත

නොමිදෙන හැටි...

කියා දෙන්නට 

මේ මහා රෑ

නුඹේ නෙත 

අවදියෙන්නම්.....