හුදකලා වෙමී.

 

 

 

 

 

 

හුදකලා වෙමි.

වසක් හෝ සිය වසක් වුව
පියවරක් මත පියවරක්
තබා ආ නොහැකිනම් තව.....

බලා හිදිනෙමි.
කාලයක් හෝ කල්පයක් වුව
සිහිනයත් සිහිනයක් වී
රාත්රි ය මියෙද්දීත්....

නොවිමසන්නෙමි.
පසුවදන කොහි පෙරවදන් කී
කවිකමට හෝ කවිවලට
සුළඟ ඒ කවි ගයද්දී....

සෘතුව

ඒ සෘතුව ආවදෙන්..

ඇවිත් ගියාදෙන්..

ඒ සෘතුවට

නවතින්නයැයි

නොකියන්න.

ඒ සෘතුව 

වසන්තයයැයි

නොසිතන්න.

ඒ සෘතුව ආවදෙන්

ඇවිත් ගියාදෙන්

සොඳුර

ඔබ නොඑන තැනක හිද,
ලියන අවසන් ලිපිය
නැවතිමේ තිතට කලියෙන්
ලියමි, සොඳුර අාපසු එන්න

තැන

අර ඈත කඳු මුදුන
නුඹටයි , මටයි
නුඹ වෙන් කරපු තැන..
තාමත් ඉඳ හිටක
රෝස පිපෙන්නේත් එතැන.

ඒ කන්ද පාමුල
ඇයටයි , නුඹටයි
නුඹම සීමා ලකුණු කළ තැන..
ඉඳ හිටකවත්
ලුණුයි බතුයි නොපිසෙන තැන.

ආදර කවි

ජිවිතේ: කඩදාසිවල ලියූ ඒ නිදහස් කවි
විසිකළා අහසේ රඳනට ලෙසින් රෑ පායන තරු
දෑස් පියවෙන නිමේෂයකදී දුටුවොතින් නිවෙනා හැටී
ගණන් කරපන් හත්දින්න: කියයි මගේ මරණයේ තතු

ඒ අසුන මඟ හරින්නේම ඒකද

ඒ අසුන ඔබට

මඟ හැරුනේ කොහොමද?

ඔබ නමින් මම

හිතින් වෙන් කළ 

ඒ හිඩැස ඔබ

නොදැක්කේ කොහොමද?

දිගු නොමැති, අපිලිවෙළ

ඇහිබැමට යටින් වන

ගිලුණු ඇස් පුංචි කර

ඔබට පා කළ ඉඟිය 

මඟ හැරුණේ කොහොමද?

නා දල්ලක නොවන

අව පැහැති දෙතොලකින්

"ආදරේයි  මම" කියන්නම බැරිද

ඔබට ඒ හඬ ඇහෙන්නේම නැතිද?

රෝස පෙති මත ලියන්නම ඕනේද?

කවියක් උනත් දකින්නේ එහෙමද?

තෝඩු පැලඳියම යුුතුමද?

ආදරේටත් මොස්තර ඕනමද?

සඳට කවි ලියන නුඹේ ඔය හිත,

සඳක් නොපතන්නේ නොමවේද?

ඉතිං මහ අරුමයක්මද

ඒ අසුන නුඹ මඟ හරින එක.

කවියෙක් එක්ක තාලෙට

කවිකමට පය තියන්නම බැරිද?

දැක දැකත් නොදැක ඔබ 

ඒ අසුන මඟ හරින්නේම ඒකද?

ඉර ඈත සැඟව යන්නේ
ක්ෂිතිජයත් පසුකරම විය යුතු ය.

හෙට ඇවිත් පවසන්න,
ඒ ගගන සිප ගන්න විට
මේ සයුර නිසලවම උන්නා ද
නැතොත් සයුර හද නැගුන
සුසූම් සුළි දුටුවා ද

බිදෙන මේ රළ පෙළ
අතුල් පහරකි වෙරළ කිව්වට
මට හිතෙන්නේම දියඹ සිට
අරන් එන්නේම ආදරේ වග

ඒ නිසාමනේ
වෙරළ මා තැබු සලකුණක්
එසැණවිත් මකා දැම්මේ රළත්,

ඉර ඈත සැගව යන්නේ,
මේ සයුර, එ් ගගන සිප ගන්න තැන පසු කරද
හෙට ඇවිත් පවසන්න,
මටත් වෙරළෙන් සමු ගන්න..