ඔබට

ඇවිද ගිය ඉතා හුරු පුරුදු මාවතක

නුහුරු ලෙස ඇවිද අතරමං විමි

ප්‍රියය ඔබ -  මම - (අප) යළි හමුව

"තවම මම ප්‍රේමයෙනි" ඉතිං ඔබ කී පසුව

ඔබට

මිහිරිතම දයාවිය ඔබ, ඉතා ඉමිහිරි සිනාවෙන්
සැඩව නැඟි චණ්ඩ මාරුත දරාගත්  ලෙස ප්‍රිතීයෙන්
අමාරුම - අසීරුම තැන් පුරවලා මෘදු ප්‍රේමයෙන්
ඉතිං මා ප්‍රිය, හිනාවෙනු මැන වැළඳ ගෙන ඔබ ආදරෙන්  

ඔබට

මිහිරියැයි නම් කෙරූ තැන් වල
ඔබ නැතිව හිතට පාළුය
ප්‍රියය - ඔබ වැනි මිහිරියාවක්
මේ සක්වල යළි හමු නොවනු ඇත

ඔබට

ප්‍රේමයැයි නම් කළ හැකි සියල්ලම
නුඹයි - නුඹයැයි - නුඹමයැයි නම් තබමි
ඉතිං ඉන් පසු ඒ නමින් දුක සතුට ඉවසමි
ප්‍රියය - ප්‍රේමයට පර්යාය ක්‍රියා පදයම මම වෙමි

ඔබට

 

ඔබේ නෙත් මත කිමිදෙමි
කවියකට උල්පත වෙමි.
ඔබේ හිත මත සැනසෙමි
ප්‍රේමයට මාවත වෙමි.

ඔබට

 

ඔබ ඔතන මම මෙතන ඉතිං අප අතර
ගව් සියක් හා තවත් දුර දහසකි පියවර
වහා තරණය කර අප වටා ඇති සමුදුර
"ප්‍රේමයෙනි" කියන් මා බදා හිරකර

ඔබට

හිතේ ඇති අදහස පැහුණොත් කවියකට
මෙලෙස පද ලියැවේවි ඒ ඔබට දකින්නට
හුස්මක් වැටිය යුතුමයිනේ ජිවත් වෙන්ට
“හුස්මකැයි” කියන අය ඇති අදත් ඔය හිනාවට